ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ-ΕΥΡΩΠΗ 2021-

Καλώς ήλθατε στην Ευρώπη, το 2021. Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη μεγάλη κρίση του 2010-11, που στοίχισε τo ξεπεσμό και αποτυχία των όχι λιγότερες από 10 κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας και της Γαλλίας. Κάποια πράγματα έχουν μείνει το ίδιο, αλλά έχουν αλλάξει πολλά.

Το ευρώ εξακολουθεί να κυκλοφορεί, αν τα τραπεζογραμμάτια είναι πλέον σπάνια. (Πράγματι, η ευκολία των ηλεκτρονικών πληρωμών κάνει τώρα μερικούς  ανθρώπους να  αναρωτιούνται γιατί η δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος φάνηκε ποτέ αξίζει τον κόπο.).Οι Βρυξέλλες έχουν εγκαταλειφθεί σα πολιτική έδρα της Ευρώπης. Η Βιέννη αντιθέτως  υπήρξε μια μεγάλη επιτυχία.
"Υπάρχει κάτι σχετικά με την κληρονομιά των Αψβούργων», εξηγεί η δυναμική νέα αυστριακή καγκελάριος Marsha Radetzky. «Φαίνεται  πως η πολυεθνική πολιτική έχει πολλή περισσότερη διασκέδαση."

Οι ΗΠΑ έχουν χάσει τη θέση τους ως το καλύτερο μέρος για να κάνουν επιχειρήσεις, με την Κίνα και την  υπόλοιπη  Ανατολής να έχουν κυριαρχήσει τόσο τους τρόπους της Δύσης

Οι Γερμανοί ήθελαν επίσης τις νέες ρυθμίσεις. "Για κάποιο λόγο, ποτέ δεν αισθανθήκαμε πολύ ευπρόσδεκτη στο Βέλγιο», θυμάται η Γερμανίδα Καγκελάριος κ. Reinhold Ζίγκφριντ φον Γκότα-Dämmerung.

Η ζωή είναι ακόμα δύσκολη  στις περιφερειακές πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης (όπως η ζώνη του ευρώ είναι πλέον γνωστή). Η ανεργία στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία έχει εκτοξευθεί στο 20%. Αλλά η δημιουργία ενός νέου συστήματος φορολογικού φεντεραλισμού το 2012 έχει εξασφαλίσει μια σταθερή ροή των κεφαλαίων από τον πυρήνα της Βόρειας Ευρώπης.

Όπως γινόταν παλιά στη ανατολική Γερμανία έτσι και στη Νότια Ευρώπη έχουν συνηθίσει σε αυτό το trade-off. Με το ένα πέμπτο του πληθυσμού της περιοχής τους άνω των 65 ετών και το ένα πέμπτο άνεργοι, οι άνθρωποι έχουν χρόνο για να απολαύσουν τα καλά πράγματα στη ζωή. Και υπάρχουν πολλά ευρώ που μπορούν να κερδηθούν  αυτήν την γκρίζα οικονομία, που εργάζονται ως οικιακές βοηθοί ή κηπουροί για τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν πλέον δεύτερες κατοικίες τους στην ηλιόλουστη νότια Ελλάδα .

Οι U.S.E.(United States of Europe) έχουν αυξήσει  τα   μέλη κράτη . Η Λιθουανία και η Λετονία έχει κολλήσει με το σχέδιο τους την υιοθέτηση του ευρώ, ακολουθώντας το παράδειγμα των γειτόνων τους στην Εσθονία. Πολωνία, υπό τη δυναμική ηγεσία του πρώην υπουργού Εξωτερικών Ράντεκ Σικόρσκι,πυ  έκανε το ίδιο. Οι νέες αυτές χώρες είναι τα παιδιά πρότυπο της νέας Ευρώπης, προσελκύοντας Γερμανικές επενδύσεις με  τα χαμηλά επίπεδα  φόρων  και σχετικά χαμηλούς μισθούς.

Όμως, άλλες χώρες έχουν εγκαταλείψει......

Ο Ντέιβιντ Κάμερον(τώρα αρχίζει τη  τέταρτη θητεία του ως πρωθυπουργός της Βρετανίας), ευχαριστεί τα τυχερά αστέρια του που, απρόθυμα να ενδώσει στην πίεση από τις ευρωσκεπτικιστές στο δικό του κόμμα, αποφάσισε να διακινδυνεύσει ένα δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΕΕ. Οι εταίροι του συνασπισμού των Φιλελεύθερων Δημοκρατών του διέπραξαν πολιτική αυτοκτονία με την ένωση των Εργατικών στη καταστροφική «Ναι στην Ευρώπη" εκστρατεία. Παρακινούμενος από τις σχετικά εριστικές εφημερίδες του Λονδίνου, το κοινό ψήφισε να φύγει σε ποσοστό 59% έναντι 41%, και στη συνέχεια παραδόθηκε στους Συντηρητικούς η απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή των Κοινοτήτων. Απαλλαγμένοι από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η Αγγλία είναι τώρα ο αγαπημένος προορισμός των κινεζικών άμεσων ξένων επενδύσεων στην Ευρώπη. Και οι πλούσιοι κινεζοι  αγαπούν τα διαμερίσματά τους στη συγκεκριμένη περιοχή , για να μην αναφέρουμε τα υπέροχα σκωτσέζικα αγρο- κτήματά τους.

Κατά κάποιο τρόπο αυτή η ομοσπονδιακή Ευρώπη θα χαροποιούσε  τις καρδιές των ιδρυτών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στο επίκεντρό της είναι η γαλλο-γερμανική συνεργασία που ξεκίνησε από τον Jean Monnet και Robert Schuman το 1950. Αλλά η U.S.E. του 2021 είναι ένα πολύ διαφορετικό πράγμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία κατέρρευσε το 2011.

Υπήρχε η πεποίθηση πως  η διάλυση της ΕΕ θα πρέπει να επικεντρώνεται στα δύο μεγάλα λίκνα του δυτικού πολιτισμού, την Αθήνα και τη Ρώμη. Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν οι πρώτοι (αλλά όχι οι τελευταίοι) από  τους Ευρωπαίους ηγέτες που πέσαν  θύματα σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί η κατάρα του ευρώ.

 
Δεδομένου ότι ο οικονομικός  φόβος είχε αρχίσει να εξαπλώνεται από τη ζώνη του ευρώ τον Ιούνιο του 2010, όχι λιγότερες από επτά άλλες κυβερνήσεις είχαν πέσει: στις Κάτω Χώρες, Σλοβακία, Βέλγιο, την Ιρλανδία, τη Φινλανδία, την Πορτογαλία και τη Σλοβενία. Το γεγονός ότι εννέα κυβερνήσεις έπεσε σε λιγότερο από 18 μήνες-με άλλες σύντομα να ακολουθήσουν, ήταν από μόνο αξιοσημείωτο.

Αλλά δεν είναι μόνο ότι το ευρώ είχε γίνει μια φονική μηχανή για κυβερνήσεις. Ήταν, επίσης, και η  προώθηση μιας νέας γενιάς των λαϊκιστικών κινημάτων, όπως το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία και οι αληθινοί Φινλανδοί. Το Βέλγιο ήταν στα πρόθυρα της διάσπασης σε δύο. Οι δομές της ευρωπαϊκής πολιτικής κατέρρεαν

Ποιος θα είναι ο επόμενος; Η απάντηση ήταν προφανής. Μετά την εκλογή των 20 Νοεμ, 2011, ο Ισπανός Πρωθυπουργός, José Luis Rodríguez Zapatero, παραιτήθηκε. Η ήττα του ήταν τόσο αυτονόητο συμπέρασμα ότι είχε αποφασίσει το προηγούμενο Απρίλιο δεν ενοχλεί να επιδιώκουν την επανεκλογή.

Και μετά από αυτόν, ο επόμενος ηγέτης στο στόχαστρο ήταν ο Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος έδωσε μάχη για την επανεκλογή του  τον επόμενο Απρίλιο.Το ερώτημα στο μυαλό του καθενός πίσω το Νοέμβριο του 2011 ήταν αν η νομισματική ένωση της Ευρώπης -που με τόσο  κόπο δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1990-ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Πολλές αυθεντίες έτσι σκέφτηκαν. Πράγματι, ο Nouriel Roubini του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης  υποστήριξε ότι όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και η Ιταλία θα πρέπει να εγκαταλείψουν ή να εκδιωχθούν έξω από τη ζώνη-ευρώ.

Αλλά αν αυτό είχε συμβεί, είναι δύσκολο να δούμε πώς το ενιαίο νόμισμα θα μπορούσε να επιβιώσει. Οι κερδοσκόποι αμέσως θα έστρεφαν την προσοχή τους προς τις τράπεζες στην επόμενη πιο αδύναμος κρίκος (πιθανώς στην Ισπανία). Εν τω μεταξύ, οι χώρες που θα βγαίναν  βρίσκονταν αντιμετωπες  θα γινόντουσαν  αφερέγγυες και θα πλησίαζαν ένα βήμα πριν τη πτώχευση

Η επαναφορά των παλαιών νομισμάτων, επίσης, θα ήταν εξοντωτικά δαπανηρούς σε μια εποχή με  ήδη χρόνια ελλείμματα. Νέος δανεισμός θα ήταν αδύνατο να χρηματοδοτηθεί. Οι χώρες αυτές θα   βρεθούν σε μια πληθωριστική δίνη που θα εξαλείψει οποιαδήποτε οφέλη από την υποτίμηση.

Κάποια  σημαντικά γεγονότα από τη 10 ετια που μας πέρασε:
Τότε, το 2011, υπήρχαν ακόμα κάποιοι που πίστευαν ότι η Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή εισέρχεται σε μια φωτεινή νέα εποχή δημοκρατίας. Αλλά από τη σκοπιά του 2021, όπως φαίνεται αισιοδοξία σχεδόν ακατανόητη.

Τα γεγονότα του 2012 δεν κλόνισαν μόνο στην Ευρώπη αλλά  ολόκληρο τον κόσμο. Η ισραηλινή επίθεση εναντίον πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν πέταξε ένα αναμμένο σπίρτο στην πυριτιδαποθήκη της "Αραβικής άνοιξης". Ιράν αντεπιτέθηκε με τους συμμάχους του στη Γάζα και το Λίβανο.

Έχοντας αποτύχει να ασκήσει βέτο στην ισραηλινή δράση, οι ΗΠΑ για άλλη μια φορά κάθισαν στο πίσω κάθισμα, που προσφέρει ελάχιστη βοήθεια και προσπάθησαν μάταια να κρατήσουν τα Στενά του Ορμούζ ανοιχτά  χωρίς να ρίξουν  ούτε έναν πυροβολισμό εν θερμό. (Όταν όλο το πλήρωμα ενός αμερικανικού θωρηκτού συνελήφθη και κρατήθηκε όμηρος από τους  Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν, η αμυδρή ελπίδα επανεκλογής του προέδρου Ομπάμα  εξαφανίστηκε).

Η Τουρκία άδραξε την ευκαιρία να προσχωρήσει στην ιρανική πλευρά, ενώ ταυτόχρονα αντιπάλευε  το διαχωρισμό του τουρκικού κράτους Ατατούρκ από το Ισλάμ. Ενθαρρυμένη από εκλογική νίκη, η Μουσουλμανική Αδελφότητα πήρε τα ηνία της εξουσίας στην Αίγυπτο, καταγγέλλοντας τη συνθήκη ειρήνης της χώρας με το Ισραήλ. Ο βασιλιάς της Ιορδανίας δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσει το παράδειγμά τους. Οι Σαουδάραβες αν και ήθελαν  να υποστηρίξουν το Ισραήλ δεν αναμείχθηκαν για να αποφύγουν πυρηνικά αντίποινα .

Το Ισραήλ ήταν εντελώς απομονωμένο. Οι ΗΠΑ ήταν απασχολημένοι με άλλα θέματα, (ο Πρόεδρος Mitt Romney επικεντρώθηκε στην  "αναδιάρθρωση" του ισολογισμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης  και μείωση του τεράστιου χρέους.

Τη τελευταία στιγμή οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης παρενέβηκαν για να εμποδίσουν  το σενάριο ότι οι Γερμανοί ιδίως φοβόντουσαν  μια απελπισμένη  απάντηση του Ισραήλ με πυρηνικά όπλα. Μιλώντας από τα νέα κεντρικά γραφεία του Υπουργείου Εξωτερικών στην οδό Ringstrasse, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Karl von Habsburg εξήγησε στο Al Jazeera: «Πρώτον, ανησυχούμε για την επίδραση του πολέμου στην αύξηση των τιμών του πετρελαίου όμως, πάνω απ 'όλα φοβηθήκαμε μη γεμίσουν  με ραδιενεργό νέφος  τα αγαπημένα  θέρετρα μας. 

Κοιτώντας πίσω στα προηγούμενα 10 χρόνια, ο κ. von Habsburg- γνωστός σε στενούς συνεργάτες με το βασιλικό τίτλο του αρχιδούκα της Αυστρίας  -θα μπορούσε δικαίως να αισθάνεται υπερήφανος. Δεν είναι μόνο το ευρώ είχε επιζήσει. Κάπως έτσι , ακριβώς έναν αιώνα μετά την αποκαθήλωση του παπού του από την εξουσία , η Αυτοκρατορία των Αψβούργων είχε ανασυσταθεί το ίδιο όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Δικαίως επομένως  οι Βρετανοί και οι Σκανδιναβοί προτιμούν να  αποκαλούν την Ευρώπη σα τη νέα Γερμανική Αυτοκρατορία.

Το παραπάνω κείμενο έχει γραφτεί από το πολύ γνωστό οικονομικό ιστορικό  Niall Ferguson . Παρόλα αυτά συμφωνώ με τις γενικες γραμμές του άρθρου. Το αρχικό μπορείτε να το βρείτε

http://online.wsj.com/article/SB10001424052970203699404577044172754446162.html?mod=WSJEUROPE_hpp_MIDDLELSMini 

see also:
http://www.creditwritedowns.com/2011/11/timeline-of-greek-debt-crisis.html